Ondernemen is fantastisch. Je bouwt aan je droom, bepaalt je eigen koers en helpt anderen met jouw talent. Maar wat als je als ondernemer niet serieus genomen wordt? Dit geldt vooral vooral als vrouwelijke ondernemer of creatieveling.
Helaas is dat een realiteit waar ik regelmatig mee te maken krijg. Ik wil een paar voorbeelden delen uit mijn praktijk als fotograaf en content creator. Niet om te klagen, maar om bewustzijn te creëren. Want dit moet anders.
“Kun je gewoon een vast bedrag doen, dan weten we waar we aan toe zijn”
Ik word vaak ingehuurd als freelance fotograaf voor specifieke opdrachten. Aanvankelijk gaat het goed: heldere afspraken, duidelijke verwachtingen. Tot het moment dat het bedrijf merkt wat ik allemaal kan. Dan willen ze méér. Grotere opdrachten, meer verantwoordelijkheid. Maar in plaats van daar een passend tarief tegenover te zetten, willen ze liever een lager vast bedrag om ‘verrassingen te voorkomen’. En ondertussen groeit de werkdruk.
Dat is geen samenwerking, dat is uitbuiting onder het mom van efficiëntie.
“Oh… dan doen we het zelf wel met een smartphone”
Nummer twee in het rijtje van ‘wat als je als ondernemer niet serieus genomen wordt’ is een veel voorkomende. Een bedrijf vraagt me om een uitgebreide offerte te maken voor diverse fotoshoots, inclusief een planning en voorstel. Alles op maat, alles professioneel. Maar zodra ze de prijs zien, besluiten ze dat het toch ‘te duur’ is en maken ze de foto’s liever zelf met een smartphone.
Begrijp me niet verkeerd: iedereen mag keuzes maken op basis van budget. Maar waarom vraag je dan een professional om een voorstel als je het nooit serieus overwogen hebt?
De miskenning van expertise
Als content creator lever ik niet zomaar wat tekst aan. Ik doe onderzoek, stem af met de klant, maak moodboards, denk mee over strategie. Alles om te zorgen dat de content past bij hun doelgroep en doelen. Maar ook hier krijg ik regelmatig te horen: “We vinden social media eigenlijk zelf ook wel leuk, dus we doen het wel even zelf.”
Waar blijft dan de waardering voor vakkennis? Voor ervaring? Voor de zorgvuldigheid en het werk dat voorafgaat aan elk stukje content?
Te veel werk, te weinig mensen – en te laat betaald
Ik neem soms grote klussen aan voor een lager budget, vanuit passie en loyaliteit. Maar de voorbereiding is intensief, de shootdagen zijn lang, en het werk wordt uitgevoerd met een te klein team. We leveren topkwaliteit – zoals afgesproken – maar daarna wil de klant nóg meer foto’s. Zonder extra vergoeding.
De betaling laat vervolgens ook nog weken op zich wachten. Ondertussen wordt er wel doorgewerkt, want we zijn professionals. Maar eerlijk? Het voelt niet professioneel als dat vertrouwen niet wederzijds is.
“Je doet het fantastisch – maar we doen het toch zelf”
En dan is er nog het pijnlijkste voorbeeld. Ik werd aangenomen voor een groot project: visuele én tekstuele content, met veel voorbereiding. De opdrachtgever was nauwelijks bereikbaar, wilde alles op het laatste moment, maar verwachtte wél perfect werk. En dat leverde ik.
Tot het moment dat ze besloten om ‘kosten te besparen’ en voortaan hun foto’s zelf met de telefoon gingen maken. Geen feedback, geen waardering. Gewoon: “We doen het zelf wel.”
Waar ligt de grens?
Het zijn stuk voor stuk voorbeelden die me raken. Want als professional geef ik altijd alles. Maar waar ligt de grens? Wanneer mag je zeggen: Dit is niet oké. Ik ben geen hobbyist, ik ben een vakvrouw.
Tijd voor bewustwording
Deze blog ‘wat als je als ondernemer niet serieus genomen wordt’ is geen klaagzang. Het is een pleidooi voor bewustwording. Voor respect. Voor het serieus nemen van mensen die hun vak verstaan. Want creatief werk is óók werk. En kwaliteit verdient waardering – in woorden én in daden.
Laat dit een oproep zijn, aan opdrachtgevers én collega-ondernemers. Durf je waarde te zien. Durf ook om respect te vragen. En bovenal: blijf trouw aan je professionaliteit, zelfs als anderen dat (nog) niet doen.
Liefs,
