E
en aantal jaar geleden vroeg mijn zwager me om een gunst. Hij wilde zijn vriendin ten huwelijk vragen en had een origineel idee bedacht. Hij had een dagje Parijs gepland met de bus en zou haar daar in een romantisch park ten huwelijk vragen. Dit alles was een grote verrassing voor zijn vriendin en hij wilde dat ze hier later op terug kon kijken als een mooie herinnering. Hoe gaaf zou het zijn als er van die hele dag foto’s worden gemaakt en op het moment van het aanzoek in het bijzonder. Hij vroeg mij om die dag zijn fotograaf te zijn.Samen met mijn man en een vriendin beraamden we een plan hoe we ongezien het verliefde stelletje in Parijs zouden achtervolgen. We kozen kleding uit die we normaal nooit zouden dragen, droegen pruiken en brillen die we speciaal voor dit moment hadden gekocht. Helemaal incognito reden we met de auto naar Parijs om het stelletje verdekt op te wachten. We hadden al voorpret in de auto.
We begonnen bij de Eiffeltoren waar we onze auto hadden geparkeerd. In 
de parkeergarage deden we de rest van onze vermomming aan. We zagen er bijna onherkenbaar uit. Het grappige was dat mijn schoonzus ons ook helemaal niet verwachten. Hierdoor hoefden we ons niet altijd verdekt op te stellen. We leken gewoon op toeristen met camera’s. We zorgden dat we niet bij elkaar liepen en afzonderlijk van elkaar gingen we op pad. Uiteraard wel bij het verliefde stel in de buurt.
Via onze mobiele telefoons hadden we contact met mijn zwager. We raakten het stel een paar keer kwijt in de menigte. Daarom kochten we een dagkaart voor de metro zodat we ze ongemerkt konden volgen. Maar dit was moeilijker dan verwacht. Soms raakten wij elkaar kwijt omdat het anders teveel zou opvallen. Als een soort paparazzi volgenden we het stelletje en we hadden er zelf de grootste lol in.
Sommige stukken moesten we ze achtervolgen in de metro en dan dacht ik heel even dat ze mij ontdekt had. Gelukkig was dat niet het geval en pakte we onopvallend dezelfde metro of een metro later. Door alle drukte verschoof mijn pruik een beetje en moest ik die weer goed doen. De gezichten van de mensen om ons heen waren echt hilarisch. Niemand verwacht natuurlijk dat je een pruik op hebt en we moesten ons dan inhouden om niet te hard te lachen.
Het moment was daar waarop mijn zwager zijn vriendin ten huwelijk ging vragen. Maar wij waren hem kwijt! Hij moest een goede smoes verzinnen om mij te bellen. Dat lukte gelukkig en hij vroeg me waar dat mooie uitzicht plekje was waar ik hem een tijdje geleden over vertelde. Beetje voor beetje vertelde hij me waar hij was en op deze manier konden wij in positie gaan liggen. We lagen dus letterlijk op de grond om het moment suprême vast te leggen.
Nadat mijn zwager de ultieme vraag had gesteld en zijn vriendin geëmotioneerd ja had gezegd kwamen wij tevoorschijn. Eerst keek ze heel verbaasd en toen we onze vermommingen af deden geloofde ze niet dat we haar al de hele dag hadden gevolgd.
Inmiddels zijn mijn zwager en schoonzus alweer 4 jaar getrouwd. Wat was dat aanzoek in Parijs origineel en wat hebben wij als fotografen een lol gehad. Ik hoop dat we dit snel nog een keer over mogen doen maar deze keer niet in vermomming.
Liefs,
